ΣΣΕ 2008

Το κορυφαίο θέμα που έχει κάθε χρόνο να αντιμετωπίσει το Σωματείο είναι το θέμα της Συλλογικής Σύμβασης. Η φετινή συλλογική σύμβαση είναι γνωστό ότι παρουσιάζει ιδιαιτερότητες με αποτέλεσμα να μην είναι κοινοτυπία να λέμε ότι πρόκειται για μια πολύ κρίσιμη διαπραγμάτευση. Οι ιδιαιτερότητες που υπάρχουν φέτος είναι οι ακόλουθες:
· Καινούργιος Διευθύνων Σύμβουλος ο οποίος δείχνει ότι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θέμα και θα έχει ενεργή συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις. Έχει φανεί ότι είναι οξυδερκής, έξυπνος, φιλόδοξος και άνθρωπος που δεν ξέρει να χάνει. Ευτυχώς για μας οι συνεργάτες του δεν κινούνται στα ίδια επίπεδα ευφυΐας.
· Καινούργιος Πρόεδρος Σωματείου, για πρώτη φορά από την Θεσσαλονίκη που αν κάνουμε απολογισμό από τότε που από ΕΛΔΑ και ΕΚΟ γίναμε ΕΛΠΕ η Θεσσαλονικείς μάλλον έχασαν παρά κέρδισαν (Βλέπε συνταξιοδοτικό, ρεπό βάρδιας, θετικά Δέλτα κτλ). Πρόκειται όμως για ένα πρόεδρο ιδιαίτερα φιλόδοξο που επιπλέον πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι εργοδοτικός όπως έχει χαρακτηριστεί το σύνολο των συνδικαλιστών που συμμετέχουν στην εκτελεστική του ΔΣ του Σωματείου.
Από τις παρατάξεις διαβάσαμε τα διεκδικητικά πλαίσια καθώς και αυτό του Σωματείου που ήταν ένας συγκερασμός όλων και για το λόγο αυτό υιοθετήθηκε ομόφωνα. Μέχρι σήμερα δεν ξέρουμε τις θέσεις της Εταιρείας διότι η πρώτη συνάντηση ήταν εθιμοτυπική (to know us better) και μπήκαν κάποιες θεμελιώδεις αρχές για τις περαιτέρω συζητήσεις. Οι αρχές αυτές ήταν:
· Αν τεθεί θέμα εισαγωγικού κλιμακίου για του νεοπροσλαμβανόμενους θα είναι αιτία πολέμου (πλευρά Σωματείου).
· Η Εταιρεία έχει μπροστά της ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα και χρειάζεται στήριξη ηθική και υλική από τους εργαζόμενους (πλευρά Εταιρείας).
Με βάση αυτή την αρχή και επειδή το blog δημιουργήθηκε ως βήμα προβληματισμού ξεκινάμε την ενότητα δημοσιεύσεων με θέμα την ΣΣΕ.
Η ηθική συμπαράσταση είναι δεδομένη προς την Εταιρεία όσον αφορά το επενδυτικό πρόγραμμα αφού είμαστε πεισμένοι ότι από αυτό εξαρτάται το μέλλον μας. Τι εννοείται όμως με τον όρο υλική;
Μήπως υπονοεί η Εταιρεία ότι έχουμε παράλογες απαιτήσεις και για αυτό το λόγο ο κ. Κωστόπουλος πρότεινε στους συνδικαλιστές να επισκεφτούν διυλιστήρια της Νότιας Ευρώπης και να συγκρίνουν μισθούς εργαζομένων;
Επειδή όλοι μας τα φέρνουμε δύσκολα βόλτα πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εργαζόμενος που είναι ευχαριστημένος με το μισθό που παίρνει όχι με την έννοια ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση (ποτέ, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με όσα και αν παίρνει) αλλά γιατί χρόνο με το χρόνο αισθάνεται ότι η εργασία του είναι πιο κουραστική και από την άλλη ενώ ανταποκρίνεται (η Εταιρεία κάθε χρόνο αυξάνει τα κέρδη της) η αγοραστική του δύναμη είναι μειωμένη (περισσότεροι από 600 συναδέλφους οφείλουν δάνεια που έχουν πάρει από την Εταιρεία).
Είναι γενικά παραδεκτό σε όλο τον κόσμο (και γιατί η Νότια Ευρώπη να αποτελεί εξαίρεση) ότι οι εργαζόμενοι σε Διυλιστήρια είναι από του υψηλότερα αμειβόμενους. Έτσι ακόμα και αν καταφύγουμε στη σύγκριση (που θεωρούμε ότι δεν είναι απαραίτητη) με εργαζόμενους σε Διυλιστήρια της αλλοδαπής η σύγκριση πρέπει να γίνει με τις παρακάτω βασικές αρχές:
Συγκρίνουμε εργαζόμενους ίδιας ηλικίας με ίδιο αντικείμενο εργασίας και όχι σύνολο εργαζομένων στα Διυλιστήρια.
Συγκρίνουμε αγοραστική δύναμη εργαζομένων και όχι ετήσιες αποδοχές (δηλαδή ποιο ποσοστό του μισθού χρειάζεται να καταβληθεί για να αγοραστεί εάν κιλό λάδι ή ψωμί ή γάλα κτλ).
Αυτά ως εισαγωγή και περιμένουμε τις απόψεις σας με σχόλια ή επιστολές.